Η Κακοκαιρία Daniel ένωσε τους κατοίκους της Θεσσαλίας οι οποίοι θέλουν να κοιτάξουν ενωμένοι την επόμενη μέρα για τον τόπο τους
Αυτό που έζησαν οι κοινωνίες της Θεσσαλίας, τον προηγούμενο μήνα ήταν σίγουρα πρωτόγνωρο. Στο Πήλιο, στην πόλη του Βόλου, στον δήμο του Παλαμά και στα περίχωρα της Λάρισας οι άνθρωποι βρέθηκαν σε κατάσταση πολέμου για πολλές μέρες. Αλλά και στην υπόλοιπη περιφέρεια η αίσθηση του κινδύνου υπήρξε έντονη για τις τοπικές κοινωνίες.
Όλοι τώρα περιμένουν την αποκατάσταση στις υποδομές και τις αποζημιώσεις. Αυτό όμως, γίνεται σε ένα πρώτο φυσικό επίπεδο αναγκών. Σε μία δεύτερη αρχικά, ασυνείδητη αποτίμηση, η Θεσσαλία μοιάζει να ξύπνησε από έναν λήθαργο «κοινωνικής ατονίας». Αλλά και από μία αποσπασματική υπαρξιακή κενότητα δεκαετιών που διαχώριζε τους Θεσσαλούς σε Καρδιτσιώτες, Τρικαλινούς, Λαρισαίους και Βολιώτες…
Λίγη σημασία έχει η αλλαγή διοίκησης στην Περιφέρεια. Τον ίδιο αφυπνιστικό ρόλο θα έπαιζε ο Daniel με τις καταστροφές που προκάλεσε. Απλά η αντίδραση του εκλογικού σώματος επιβεβαίωσε τα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας που θυμώνει και επιλέγει να ρισκάρει σε άλλο πρόσωπο.
Και ξαφνικά όλοι αισθάνθηκαν Θεσσαλοί! Εγώ ο ίδιος ένιωσα την ανάγκη να αυτοπροσδιοριστώ ως Θεσσαλός και όχι ως Καρδιτσιώτης. Οι προσδιορισμοί «Θεσσαλοί» και «Θεσσαλία» κυριαρχούν πλέον σε όλους.
Τι έχει συμβεί; Το βίωμα της καταστροφής και η προσμονή της κοινής αντιμετώπισης αφύπνισαν την συνείδηση των ανθρώπων. Αυτών που επιζητούν μία προοπτική συλλογικής αντιμετώπισης και για το μέλλον. Και δεν αισθάνονται πια δέσμιοι του τοπωνύμιου ενός νομού αλλά της ευρύτερης περιοχής, που επλήγη και υφίσταται συνολικά, τις συνέπειες.
Το εκπαιδευτικό σύστημα δεν είχε ποτέ πρόθεση να δημιουργήσει «περιφερειακή ταυτότητα» για του Θεσσαλούς, μέσω των παραδόσεων και της ιστορίας. Όπως για παράδειγμα, συνέβη στη Βαυαρία, στην Σικελία και σε άλλες περιφέρειες ευρωπαϊκών κρατών.