Η Εμπειρία της Ανάβασης στη Γκιώνα
Τον Ιούνιο του 1992 πραγματοποιήθηκε η πρώτη μου απόπειρα να περιηγηθώ στο βουνό της Γκιώνας. Η ανάβαση η οποία ακολούθησε ήταν μοναχική και διασχίζοντας την κλασική διαδρομή, έφτασα στην κορυφή της Πυραμίδας, στα 2.510 μέτρα. Η αναρρίχηση αυτή απαιτούσε συνολικά τέσσερις ώρες για να διασχίσω τον βόρειο κορμό της Γκιώνας, μέσω της Πλατυβούνας.
Από τότε μέχρι τον Μάρτιο του 1999, συμμετείχα σε μικρές, αλλά ενδιαφέρουσες πεζοπορίες, εξερευνώντας το βουνό μέσα από βωξιτόδρομους, είτε με τα πόδια είτε με μοτοσυκλέτα. Τέλη Μαρτίου του ’99, ξεκίνησα από τον Βόλο για το Λιδορίκι, με στόχο να ανακαλύψω τις γοητευτικές περιοχές των Βαρδουσιών και της Γκιώνας με μια πιο απελευθερωμένη προσέγγιση.
Στη Στρώμη, σταμάτησα για να φωτογραφίσω τον εντυπωσιακό καταρράκτη και συνέχισα προς τη γέφυρα της Συκιάς, κατευθυνόμενος για το Λαζόρεμα μέσα στο πλατανόρεμα. Η μαγεία του βουνού με οδήγησε, τον επόμενο μήνα, να εξερευνήσω τη θρυλική χαράδρα της Ρεκάς, ξεκινώντας από τον βαθύ κοιλαδωτό μέτωπο της Βίνιανης, όπου η πορεία άρχισε.
Η προσέγγισή μου στην χαράδρα δεν αργεί να φέρει αποτελέσματα. Μόλις λίγο ψηλότερα από το χωριό της Βίνιανης, ξεκινώ την πεζοπορική ανάβαση για τους Μύλους και το καταφύγιο του Πεζοπορικού Ομίλου. Ωστόσο, η ολοκλήρωση της ανάβασης καθυστερεί λόγω των καιρικών συνθηκών, καθώς τα χιόνια καλύπτουν ακόμη τις χαμηλές πλαγιές της Γκιώνας.
Η ώρα είναι περασμένη και η χρονική μου προθεσμία είναι περιορισμένη, κάτι που με ενθαρρύνει να ριχτώ στη μάχη της ανόδου, έστω και αν καταλαβαίνω ότι η σημαντικότερη πρόκληση είναι ο χρόνος.
Η Διαδρομή Μέσα στην Ομορφιά της Φύσης
Η αναρρίχηση ξεκινά σε υψόμετρο περίπου 550 μέτρων, και η διαδρομή συνεχίζει μέσα σε ένα εντυπωσιακό τοπίο, ανάμεσα σε πελώριες ορθοπλαγιές. Καθώς προχωρώ, το μονοπάτι γίνεται πιο καθαρό και οργανωμένο, αποκαλύπτοντας τη φυσική αρχοντιά της περιοχής. Όλο αυτό το βραχώδες οικοσύστημα προσφέρει ιδιαίτερη οικολογική αξία, με πλούσια χλωρίδα που περιλαμβάνει φαρμακευτικά και αρωματικά φυτά.
Πριν εμβαθύνω περισσότερο στη χαράδρα της Ρεκάς, αξίζει να σημειωθεί ότι η Γκιώνα είναι το ψηλότερο βουνό της Στερεάς Ελλάδας, κρατώντας την πέμπτη θέση σε πανελλαδικό επίπεδο. Το φαράγγι της Ρεκάς, με μήκος 12 χιλιομέτρων, βρίσκεται ανάμεσα στους δύο κορμούς της Γκιώνας και χαρακτηρίζεται από τις απότομες πλαγιές και την πλούσια βλάστηση.
Μέσα στη χαράδρα, μπορώ να παρατηρήσω τη ποικιλία της χλωρίδας που μεταβάλλεται με τις εποχές. Καθώς ανηφορίζω, εξερευνώ τις κοιλότητες των βράχων και τα μικρά φαραγγέλια που αναδύονται στην αριστερή πλευρά. Η μοναδική ομορφιά αυτών των μικρών σχηματισμών δημιουργεί έναν συνδυασμό μαγείας και περιπέτειας.
Η Σημαντικότητα του Ορεινού Καταφυγίου
Η αναρρίχηση συνεχίζεται και περίπου τρεις ώρες αργότερα, φτάνω στους Μύλους, όπου υπάρχει και μια πηγή με τρεχούμενο νερό. Αυτή η τοποθεσία είναι σημαντικό σημείο στάσης για τους πεζοπόρους που κατευθύνονται στο Καταφύγιο της Λάκας Καρβούνη, που λειτουργεί από το 1960.
Εδώ κάνω μια μεγάλη στάση, δεδομένου ότι βρίσκομαι κοντά στο μέσο της διαδρομής. Η βλάστηση στην περιοχή αυτή είναι πλούσια, κυρίαρχη από αείφυλλα και πλατύφυλλα δέντρα, προσφέροντας καταφύγιο σε πολλές ζωικές και φυτικές κοινωνίες.
Στην ανάβαση προς το Καταφύγιο, χρειάστηκα περίπου πεντέμισι ώρες, με πολλές στάσεις. Λίγο λιγότερο χρειάστηκα για την επιστροφή, προσπαθώντας να εκμεταλλευτώ το φως της μέρας, καθώς η εμπειρία και η γνώση από τις προηγούμενες διαδρομές βοηθούν στην ασφαλή επιστροφή.
Στο σύνολο, η ανάβαση και η κατάβαση απαιτούν περίπου εννέα ώρες, έχοντας να διανύσω μια μεγάλη υψομετρική διαφορά σε ένα απαιτητικό ανάγλυφο. Αυτή η μοναχική εμπειρία στην χαράδρα της Ρεκάς αναδεικνύει την ακατάπαυστη διαδρομή εξερεύνησης και αυτογνωσίας μέσα στη φύση.
Η Γκιώνα, παρά τις επιπτώσεις των εκσκαφών για την εξόρυξη του βωξίτη, παραμένει ένα βιολογικά πλούσιο βουνό που προσφέρει μοναδικές εμπειρίες στους πεζοπόρους και φυσιολάτρες.
Μάρτης του ’99